Το W8 ήταν η έκδοση παραγωγής του πρωτοτύπου Vector W2 που παρουσίασε η εταιρεία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Το Vector W8, σχεδιάστηκε από τον ιδρυτή της εταιρείας και τον επικεφαλής σχεδιαστή Gerald Wiegert, ο οποίος εμπνεύσθηκε από τον φουτουριστικό αεροδυναμικό σχεδιασμό του πρωτοτύπου της Alfa Romeo Carabo. Την επίβλεψη του μηχανικού μέρους, ανέλαβε ο επικεφαλής μηχανικός της εταιρείας David Kostka.
Το W8, συνδύασε τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά του Alfa Romeo Carabo με τεχνολογίες και γεωμετρία από μαχητικά αεροσκάφη της εποχής. Η εταιρεία χρησιμοποίησε νεότερα και πιο προηγμένα αεροδιαστημικά υλικά στην κατασκευή του W8, και ο όρος "Aeromotive Engineering" χρησιμοποιήθηκε από την εταιρεία όταν αναφερόταν στη διαδικασία κατασκευής του W8. Πριν από την παραγωγή, το W8 πέρασε με επιτυχία τις δοκιμές συντριβής DOT, καθώς και τις δοκιμές εκπομπών καυσαερίων.
Το W8, διέθετε ημι-αλουμινένιο monocoque πλαίσιο, εποξειδικά συγκολλημένο και καρφωμένο σε δάπεδο με αλουμινένια κυψελωτή δομή. Για την συναρμολόγηση του αυτοκινήτου, χρησιμοποιήθηκαν 5.000 πριτσίνια προδιαγραφών αεροσκαφών, ενώ ένα μεγάλο μέρος του αμαξώματος, κατασκευάσθηκε από ελαφριές ίνες άνθρακα και Kevlar. Οι εξωτερικές διαστάσεις ήταν, μήκος 4,369 mm, πλάτος 1,930 mm, ύψος 1,080 mm και το μήκος του μεταξονίου 2,616 mm. Το συνολικό βαρος του αυτοκινήτου, δεν ξεπερνούσε τα 1506 κιλά.
Ο αλουμινένιος κινητήρας Rodeck 365 των 6 λίτρων, που φόραγε το W8, διέθετε δύο υπερσυμπιεστές Garrett, με ρυθμιζόμενο επίπεδο πίεσης από τον οδηγό, μεταξύ 8 και 14 psi. Στα 8 psi, η ισχύς έφθανε τους 625 ίππους (466 kW) στις 5.700 σ.α.λ.. Όταν όμως η πίεση των υπερσυμπιεστών ρυθμιζόταν στα 14 psi, η ισχύς εκτοξευόταν στους 1.200 ίππους (895 kW). Το W8, εκτοξευόταν με επιτάχυνση skidpad 0,97 g, την υψηλότερη στην κατηγορία του και μπορούσε να φθάσει την τελική ταχύτητα των 389 χλμ/ώρα (242 mph), με επιτάχυνση από 0 έως τα 100 χλμ/ώρα σε 3,9 δευτερόλεπτα.
Ο κινητήρας διέθετε σφυρήλατα έμβολα TRW, ράβδους σύνδεσης από ανοξείδωτο ατσάλι Carrillo, βαλβίδες από ανοξείδωτο ατσάλι, σφυρήλατο στρόφαλο, σύστημα λαδιού ξηρού κάρτερ με τρία ξεχωριστά φίλτρα και πλεγμένους σωλήνες από ανοξείδωτο ατσάλι, με ανοδιωμένα κόκκινα και μπλε εξαρτήματα. Το κιβώτιο ταχυτήτων, ήταν ένα πολύ τροποποιημένο αυτόματο Turbo-Hydramatic 425 General Motors 3 σχέσεων, που είχε χρησιμοποιηθεί περίπου δύο δεκαετίες νωρίτερα, στο εμπροσθοκίνητο Oldsmobile Toronado.
Το W8 χρησιμοποιούσε ειδικά ελαστικά Michelin XGT Plus (255 / 45ZR-16 στο μπροστινό μέρος, 315 / 40ZR-16 στο πίσω μέρος) που απευθύνονταν ειδικά σε αυτοκίνητα με φαρδείς τροχούς και σχεδιάζονταν σύμφωνα με τις προδιαγραφές του κατασκευαστή τους. Η ανάρτηση του W8 αποτελείτο από διπλούς βραχίονες A μπροστά και άξονα De Dion στο πίσω μέρος. Τα φρένα μπροστά και πίσω, ήταν αεριζόμενοι δίσκοι 13 ιντσών με 4πίστονες αλουμινένιες δαγκάνες της Alcon.
Το εσωτερικό ήταν επενδυμένο με δέρματα και σουέτ υψηλής ποιότητας, καθώς και μάλλινα χαλιά και πατάκια. Ηλεκτρικά ρυθμιζόμενα δερμάτινα καθίσματα Recaro και ένα premium σύστημα κλιματισμού ολοκλήρωναν το πολυτελές εσωτερικό.
Η θέση καθίσματος του οδηγού ήταν ελαφρώς στραμμένη προς το κέντρο του αυτοκινήτου για καλύτερη οδήγηση, ενώ στο ταμπλό υπήρχαν 4 οθόνες που πληροφορούσαν τον οδηγό σχετικά με την κατάσταση του αυτοκινήτου, καθώς και διακόπτες, οι οποίοι προσάρμοζαν τις διάφορες λειτουργίες του αυτοκινήτου. Οι οθόνες, ήταν παρόμοιες με αυτές των μαχητικών αεροσκαφών της εποχής. Εξαιρέθηκαν ορισμένες ανέσεις, όπως το υποβοηθούμενο τιμόνι και το anti-lock σύστημα φρένων, για μείωση του συνολικού βάρους.
Η παραγωγή καθυστέρησε μετά το W2 που παρουσιάστηκε στο κοινό το 1976, λόγω της ύφεσης στην παγκόσμια οικονομία και της ανεπαρκούς χρηματοοικονομικής υποστήριξης. Όμως, ο Weigert κατάφερε τελικά να εξασφαλίσει επαρκή οικονομικά αποθέματα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και η εταιρεία αυξήθηκε από 1 κτίριο και 4 υπαλλήλους σε 4 κτίρια και 80 υπαλλήλους, αρκετά για να ολοκληρώσει το όνειρο του Weigert να δημιουργήσει το απόλυτο σπορ αυτοκίνητο. Δεκαεπτά αυτοκίνητα πελατών και δύο αυτοκίνητα πριν από την παραγωγή παρήχθησαν πριν η Vector εισέλθει στην παραλαβή το 1993.
